خسته از هستی خویش در خلوت تاریک شب بر لب دریای عدم زخمی تیغ گناه با قلب شکسته ناامید از رحمت خدا مات و مبهوت غرق نیستی گشته بود همچو آدم رانده از درگاه حق می‌سوخت در حسرت یک نگاه