‎کافکا تقریبا با عصبانیت به چشم‌هایم خیره شد و با صدایی آهسته و گرفته که پیدا بود احساسِ شدیدی را کتمان می‌کند، گفت: من در قفس هستم ‎«...می‌فهمم. اداره...» ‎کافکا حرفم را قطع کرد: «نه‌تنها در اداره، بلکه اصولا.» ‎دست راستش را مُشت کرد و روی سینه‌اش گذاشت: میله‌ها در درون من‌اند