Miałam swojego psa przez połowę swojego życia. Żyła 16 lat i uwierz mi, miałam bardzo podobne zachowania i ten strach że w końcu będę musiała się z nią pożegnać. Przerażała mnie sama myśl. Niestety moja sunia po prostu z dnia na dzień podupadła na zdrowiu. Jej narządy przestawały pracować. I o ile zrobiłam wszystko żeby postawić ją na nogi to lekarz dał mi wyraźnie do zrozumienia że jeżeli po takiej dawce leków nie stanie na swoje łapki to trzeba jej pozwolić odejść.

Miałam psa przez 16 lat, jak leżał i umierał to leżałam obok niego i go przytulałam i płakałam, jego strata była ogromnym przeżyciem, przez dwa tygodnie płakałam i szukałam go wzrokiem, przyłapywałam się na myślach,, o 16 godzina, więc trzeba dać jeść dla psa, potem wyprowadzić psa i dać mu tabletki", po miesiącu nie wytrzymałam i kupiłam kolejnego psa, chociaż się bałam, że nie pokocham nowego psa tak samo jak kochałam swojego, ale pokochałam.

Nie ma żadnego sposobu żeby się na to przygotować. Będzie bolało i tylko od Ciebie zależy ile czasu będziesz potrzebowała żeby uporać się z tym i przejść do porządku dziennego z tym stanem rzeczy

Nie da się przygotować, ja po stracie mojego 14-letniego labradora płakałam codziennie przez kilka miesięcy, minęło półtora roku i nadal mam łzy w oczach jak o nim mówię

Mam sunie z SM. Choroba postępująca. Ma dopiero 5 lat a diagnozę mamy od 3 roku życia. Próbuje się przygotowywać ale to chyba po prostu będzie trzeba przeżyć. Jak nie wiem 😞

Też myslalam że uda mi się na to przygotować jednak strata totalnie zmiotla mnie z planszy. We wrześniu minie rok odkąd musiałam uśpić moją suczke która była ze mną 11 lat, i nadal nie potrafię mówić o niej bez łez w oczach.

Dać sobie czasu - każdy inaczej zareaguje. Ja swojego pierwszego 14letniefo psa sam zakopywałem w podwórku - łzy się polały dzień dwa smutku i rozpaczy, ale minęło.. gorzej było na początku z akceptacją nowego psa przez tęsknotę do poprzedniego

Nie da się na to przygotować. Pomóc może tylko czas. Psiaka z domu rodzinnego wspominam z uśmiechem. Opuściła nas dawno temu, ale miała długie i szczęśliwe życie, choć pod koniec dopadła ją cukrzyca i ślepota. Pół roku temu odeszła nasza kotka. To był bardzo szybo postępujący rak i nic się nie dało zrobić. Mimo tych kilku miesięcy rana w naszych sercach jest wciąż świeża… smszczególnie gdy wieczorami zbiera nam się na wspominanie. Pociesza tylko fakt, że już nie cierpi.

Nie ma. Moja Sonia odeszła w piątek. Nagle. Zagryziona przez innego psa. Ból jest nie do opisania. Pustka i cisza w domu jest porażająca. Nie wiem jak sobie poradzę

Nie da się przygotować. Nawet jeżeli masz pełną świadomość że Wasz wspólny czas się kończy, i tak Cię to uderzy. Jest dokładnie tak jak piszesz - to jak każda strata i śmierć i wymaga po prostu czasu. Pieski za krótko żyją 😓