‏عادت کنیم به بی ادا بودن ، به واقعی بودن ، به لباس تکراری پوشیدن ، به بی آرایش بیرون رفتن ، به قهقهه بلند، بدون اینکه فکر کنیم صدامون تا کجا میپیچه ، به گفتن جمله ی " این رستوران گرونه بریم فلافل بخوریم" به گفتن جمله ی «دلم برات خیلی تنگ شده» بدون اینکه فکر کنیم طرف پرو میشه، ‏ به گفتن درد و غم و غصه و حال بد و نگرانیمون،بدون اینکه فکر کنیم طرف مقابل چه فکری میکنه، به خودمون بودن، به بی ادا بودن،به راحت بودن و سخت نگرفتن عادت کنیم…! باور کنید دلربا ترین ویژگی آدمیزاد همینه.