تهران هر بار که تهران میومدیم مستقیم میرفتیم شهیاد . شبها پاتوق مون اطراف امیرآباد بود پنجشنبه ها هم تجریش . اگرکسی زیدی داشت باهاش میرفت امام زاده هاشم . اهل قمار و کاباره نبودیم وگرنه آبادان به اندازه کل تهران امکانات داشت.خراب رفاقت بودیم و پابند دوستان . یک سینما رفتن از سرمون هم زیاد بود. این آخریها با پونزده هزارتومن یک کامارو قسطی خریدم . از ابادان بکوب اومدم تهران که با دوستام بریم چالوس. اون وقتها ایران ارث بابای کسی نبود . مردم همه خوش بودن . کارگر و ریس و وکیل و وزیر نداشت