چقدر دوست داشته شدن زیباست، در آغوش گرفته شدن و در دل بی‌مهری روزگار، کسی را امن یافتن... گاهی انسان نیاز دارد دوست داشته‌شود، در آغوش گرفته‌شود و احساس امنیت کند. گاهی انسان نیاز دارد در مختصات یک آغوش، خودش را کودک بی‌گناه و معصومی ببیند که پناه داده شده و دیگر هیچ ناامنی و آسیبی تهدیدش نمی‌کند... باید باشد... جایی که همه چیز را فراموش کنی، قدری آرام و قرار بگیری، تجدید قوا کنی و به پیکار روزگار برگردی...