به فصلِ سختی و بی‌خوابی و سخت دویدن و سخت تلاش کردن و سخت زمین خوردن‌ و دوباره‌ ایستادن‌های جهانم که رسیدم؛ تازه فهمیدم که هرگز نباید از دور به موفقیت و آسایش امروزِ آدم‌ها غبطه بخورم و دوندگی‌ها و سختی‌های قبلش را نادیده بگیرم. ما چه می‌دانیم اصلا طاقتِ رنج‌های مسیر را داریم که دلمان نتیجه و مقصد را می‌خواهد؟! ما چه می‌دانیم آدم‌ها چه کشیده‌اند تا به اینجا رسیده‌اند؟! آدم‌ها تاوان داده‌اند و از آسایش گذشته‌اند تا به آسایش رسیده‌اند.