چایی ام را با شکر نه،در نمک حل می کنم تا نیایی خنده را تعطیل و منحل میکنم می نشینم رو به روی قاب عکست دائما با خودم مانند یک دیوانه کل کل می کنم آب و جارو کرده ام با اشک خود این خانه را فرش راهت را حریر و یاس و مخمل می کنم دشت قلبم سرد و خشک و خالی از روییدن است تا بیایی این زمین را مثل جنگل می کنم عاشقی درد است و مردن بهتر از دل بستن است زنده می مانم برایت، ترک افضل می کنم