ผมใช้การปรับทัศนคติตัวเองครับ กินข้าวคนเดียวไม่ใช่เรื่องแปลก เดินห้างคนเดียวเป็นเรื่องปกติ ดูหนังคนเดียวใคร ๆ ก็ทำ การตัดสินใจอะไรด้วยคนเดียวเป็นเรื่องท้าทายและสนุก เลิกงานอยากไปไหนก็ไป ถึงส่วนใหญ่จะเลือกกลับบ้านก็เถอะ กลับถึงบ้านเปลี่ยนการมองจากบ้านที่เคยมีคนแล้วกลายเป็นบ้านที่มีเราคนเดียว ให้มองว่าบ้านนี้เป็นของฉันเว้ย ฉันจะทำอะไรก็ได้ ถ้าเพื่อนบ้านดี ทักทายกันบ้าง ไม่ลืมว่าเรายังมีเพื่อนอยู่ บางครั้งถ้าจำเป็น ก็ติดต่อเพื่อนบ้าง ยิ่งเพื่อนสมัยเรียน บางทีก็ไป Hangouts ด้วยกันได้ วันไหนอยู่บ้านแค่ทำงานบ้านก็หมดวันแล้วครับ ประมาณนี้ครับ พอปรับตัวกับความคิดได้ก็ไม่เหงาเลย