Ад родных ніў, Ад роднай хаты, Яны, бяздольныя ўзяты, Ткаць залатыя паясы. Цямнее край зубчасты бора І тчэ забыўшыся рука Заміж персідскага ўзора Цвяток Радзімы васілька. І з цягам доўгае часіны, Дзівочыя забыўшы сны, Свае шырокія тканіны На лад персідскі ткуць яны П. С. Стих не точный, вперемешку. Но как-то помню