Кейде өзімді аяусыз жақтан салып жібергім келеді. Кей адамдардың қандай екенін біліп тұрып, олардан жақсылық күтем. Сосын жасаған іс-әрекетін көріп, көңілім қалады, жүрегім ауырады. Қарап тұрсаң, мен білдім ғой ия, неге күттім онда? Есіңді жи, басың істемейді деп айқайлап ұрсатын адам керек болып кетеді. Осы басымнан өтіп жатқанның барлығы өзімнің кінәмнан емес пе? Менің таңдауымның салдары емеспе? “меньше ожиданий — меньше разочарований” Соған өзімді үйрете алмай-ақ қойдым. разочарование