Też to zauważyłem. Choćby się waliło i paliło, powiedzą, że jest okej. Powiem szczerze, że trochę mnie to irytuje bo za każdym razem kiedy moi rodzice mają jakiś kłopot, dowiaduję się o tym wtedy, kiedy już nie ma jak pomóc. A przecież chcę im pomagać, wielokrotnie o tym mówiłem. Ale żeby być szczerym do końca, sam też niektóre rzeczy ukrywam i mówię, że wszystko jest dobrze. Bo zostałem tak nauczony. I w moim wypadku to nie jest dobre, bo przez to mam kłopot z otwartą rozmową na terapii.

A to dziwne, bo ja mam wrażenie, że Polacy z tych pokoleń i starszych to tylko narzekają jak się spytasz „co słychać?”.

To co napisałaś to jest ta skrajność "tajemnicy". Cicho cicho oby ludzie nie widzieli. Ja aktualnie zauważam inną skrajność. Sporą część ludzi zbyt wylewną z swoimi emocjami, problemami na świat. Opowiadają o zbyt wielu szczegółach życia swojego w sieci. Trzeba umieć znaleźć złoty środek.

Urodziłam się w 68, moi rodzice zamiatali pod dywan moja nastoletnia depresję, nazywając mnie histeryczka, co doprowadziło do mojej próby samobójczej w wieku lat dwudziestu paru, do umocnienia się depresji, do wpadania we współuzależnione związki, aż wreszcie w wieku lat 40 poszłam na terapię, rozwiodłam się z moim narcystycznym mężem, i zaczęłam dbać o zdrowie psychiczne moje, i mojej nastoletniej córki. I mówię o tym otwarcie, jeśli tylko ktoś nawiąże temat, bo gdyby w latach mojej młodości..

Na pytanie "czy będzie dobrze?" Zawsze odp była i jest jedna: "Musi."