Сёння ў мяне ёсць абавязковая і неадкладная справа. Сёння пачынаецца руціна, з якою я буду жыць і супакойвацца: мыць, апрацоўваць, перавязваць. Менавіта дзеля гэтага я збіралася зрабіць яшчэ некалькі праколаў. І яшчэ дзеля болю, які павяртае хаця нейкае адчуванне жыцця. У дзяцінстве я наўмысна выдзірала сабе малочныя зубы. Каб было кантралявана больна. Каб фізічна адчуць жыццё. Можа, таму і стаматолагаў не баюся. Звыкла. Дарослай прасцей: ідзеш і чарговы раз б'еш вуха. Больна і прыгожа.