Czeski wszedł no telewizor odbierał tylko tv "Nova", niemiecki bo jestem Ślązakiem, angielski w szkole. Cień rosyjskiego bo się jeździło na wschód.

Angielski przyszedł dość łatwo, z niemieckiego po 3 latach nauki nie pamiętam kompletnie nic, z hiszpańskiego po 3 latach nauki znałam dobrze podstawy i było mi mega przyjemnie się go uczyć

Mają, ale też język nie używany zanika. Rosyjskiego, niemieckiego już nie pamiętam

Myślę, że są osoby, którym nauka języka przychodzi trochę łatwiej. Jednak, nie wydaje mi się, aby można to było nazwać talentem. To połączenie różnych zdolności i cech (np. szybkość zapamiętywania). W moim przypadku nauka języków nie jest dużym problemem. Jednak, w zależności od języka, czasami muszę trochę poczekać, aż dotrę do punktu w którym wszystko mi się składa w całość.

Ja mam wrażenie, że mój mózg ma jeden głęboki slot na język obcy i jeden płytki slot an język obcy. Głęboki jest zajęty przez angielski. Wchodził mi zawsze dobrze, wszedł i nawet mam z niego studia. Ale jakikolwiek inny język obcy zaczepia mi się w głowie bardzo plytko. Niby mi idzie, umiem się nauczyć tyle, ile trzeba np na sprawdziany, rozumiem o co chodzi i umiem wytłumaczyć nawet innym. Ale wystarczy chwila i cały język ulatuje. Najszybciej, gdy w międzyczasie zacznę zgłębiać jakiś inny.

To prawda. Ja mam talent, mój mąż wręcz przeciwnie i widzę po dzieciach, że to też zależy od jakichś wewnętrznych uwarunkowań

Mam łatwość - przynajmniej w zakresie języków z łacińskim alfabetem - ale w sumie nie korzystam z niej zanadto.

Od zawsze mam predyspozycje do nauki języków, szczególnie ze słuchu. Słowa czy wyrażenia utrwalają mi się naturalnie poprzez skojarzenia, nie muszę niczego tłumaczyć w głowie na polski i dopiero „rozumieć”. Nigdy nie lubiłam zakuwać słówek z książki. Najczesciej używam języka w praktyce, czyli całe moje polskie życie przełączam na inny język (myśli, wyszukiwanie w internecie itd.) Dzięki temu docieram do całkiem nowej wiedzy 🙂