Кейде бар адамдардың қадірін білмей жатамыз, ана дүниеге аттанып кеткенде “аһ” ұрып, “неге тірлігінде бағаламадым екен? “деген ой маза бермей , жүрегің атша тулап, қөкірегің қарс айырылып жатады… Өткен жылы қос әпкем бірінен соң бірі мезгілсіз қайтыс болды,қос бауырдан бірдей айырылғанның қайғысы жүректен кетпейді екен, сондықтан бауырларың бар кезінде бағалап, үнемі жандарынан табылайық, себебі, бүгін бар адам ертең жоқ, қоштасып та үлгере алмайсың… Өлгенде жыласпай, тірлігімізде сыйласайық!