ماه ودل کوچکم را روی گیسویت می آویزی و با چشم های برهنه قدم می زنی. و من! شاعری از خرابه های شیراز کهن. با سکوتی تلخـ ؛ لابه‌لای واق واق سگ های بی صاحب. از پرسه های شبانه ات ذهنم ، خوابم، و حتی دیوان شعرم در امان نیست.... بانوی ترانه، بانوی شعر، بانوی قصه های نیمه کاره ام هٰای... خودخواه ِ کوچکِ من به هوای شعر نیا جنگل روح من سوخته است.