محیط اینجا شبیه مراکز خرید پر زرق و برق و بزک شده ست . طوری محو ویترین مغازه ها و نحوه ی به اصطلاح پرزنت شون می شی که زمان از دستت در می ره و طبقات رو گم می کنی. اما بعد از مدتی که چشمت به این زیبایی ها عادت کرد، متوجه می شی که سهم تو از این همه تقریبا هیچه“ آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی” تو چند روزی که گرفتار این محیط شدم، متن های زیبا، صورت های زیبا و تودل برو کم ندیدم اما حال دلم بهتر نشد، ضمن اینکه شبها قبل از خواب چراغ مطالعه م روشن نشد و کمتر با مخاطبانم حرف زدم .