Дзюдодан тренермін.Бір қызым өткен аптада бұғанасын сындырып алды(перелом левой ключицы)Спорт болған соң болады ғой енді онда жарақаттар.Бірақ өзімді біртүрлі сезіндім.Сондай нашар тренермін ба,неге сынды деп өзімді жегенім баар енді.Содан бүгін үйден өзім сорпа пісіріп,анау-мынау алып больницаға бардым.Ішіне осылай қағазға жазып,қолдауымды,онымен бірге екенімді көрсеткім келген.Осынша қуанарын білмеппін.Жұрттың балаларын осылай жақсы көреміз,өзіміздікін қалай жақсы көреміз екен)