Leki działają, ale nie tego się spodziewałam. Chcę płakać, ale łzy mi nie lecą. Chcę czuć złość i żal, ale nie czuje nic. Pustka i sercu. Mózg za to pracuje. Analizuje. Co robię źle? Czemu ślepo wierzę w miłość ? Czemu ufam ? Czemu się angażuje? Na końcu i tak okazuje się, że jestem niepotrzebna. Najchętniej wyprowadziłabym się z tego miasta, które na każdym kroku przypomina mi o moich wszystkich porażkach. Nie mogę. Przynajmniej na razie. Pozostaje mi trwać. I tyle. Dla syna. Barbakan