Πάω χθες πρωί να ξεπαρκάρω. Είχα λίγο χώρο για να βγω, καθώς είχε μπει μπροστά μου ένα μηχανάκι. Ακούγεται μια φωνή: «Αν καταφέρεις να το βγάλεις, θα σε παραδεχτώ.» Τον κοιτάω. Ζυγίζω την κατάσταση. Καταλήγω σε ουδέτερη απάντηση: «Για να δούμε αν θα τα καταφέρω.» Ξεπαρκάρω αβίαστα. Ακούγεται ξανά η φωνή: «Σε παραδέχομαι.» Δεν κοιτάζω πίσω. Φεύγω. Αναρωτιέμαι: Αν ήμουν άντρας, θα ένιωθε την ανάγκη να με πατρονάρει; Και η meta-σκέψη: