تو شفایی چوبیایی خوش و روبنمایی سپه رنج گریزند و نمایند  قفا به طبیبش چه حواله کنی ای آب حیات از همان جاکه رسد درد همان جاست دوا همه عالم چو تنند و تو سر و جان همه کی شود زنده تنی که سر او گشت جدا ای تو سرچشمه حیوان و حیات همگان جوی ماخشک شده‌ست آب از این سو بگشا جز از این چند سخن در دل رنجور بماند تا نبیند رخ خوب تو نگوید به خدا سلام دوستان عزیز صبحتون به نیکی ..