Выживаниенің не екенін автобусқа мінгенде білесің. Бірі орынға отырғанша асық, ал бірі сол отырған орынымды біреу тартып алмаса екен деп алаңдаумен отырады, енді біреуі есікке дейін мынанша адамдардың арасынан қалай өтемін деп тұрады, ал енді біреуі болса автобусқа мінгеніне өкініп, басы салбырап тұрады, тура бір кино секілді. Ал менің өзіме келсем, маған бәрібір, ең бастысы құлағымда құлаққабым болса, плейлистімдегі сүйікті әнім ойнап тұрса соған мәз болып кете беремін. Өтіп жатқан өмір әйтеуір