تنهایی، گاه چنان سنگین می‌شود که آدمی خود را قطره‌ای گم‌شده در اقیانوسی بی‌پایان می‌یابد؛ جایی که صدای هیچ همدمی نمی‌رسد و هر نگاه، در دوردست‌های نامعلوم محو می‌شود. انگار که در این دنیا، تنها نقطه‌ای از وجود خویش باشد، بی‌همراه، بی‌پناه، و بی‌پاسخ. دلنوشته