هر چی بیشتر میگذره بیشتر به این پی میبرم که هیچ چیز و هیچکس به اندازه خودم و حالِ خوبم ارزش نداره! ارزش دوییدن و تلاش کردن برای از دست ندادن. گریه کردن،شاد نبودن،غذا نخوردن،تلویزیون ندیدن،با رفیقام بیرون نرفتن،آهنگ گوش ندادن و از همه مهم تر شاد نبودنمونُ نداره! مگه ما چند بار زندگی می‌کنیم که بخواییم به خاطر هر آدم و اتفاقی انقد ناراحت شیم که به تنهایی رو بیاریم؟!