وقتی با خودت قرار می‌گذاری از گلی نگهداری کنی، از همان لحظه که شاخه‌اش را در خاک گذاشتی‌ و اولین آب را به ریشه و جانش تزریق کردی، رسالت تو آغاز می‌شود. گل‌ها عادت می‌کنند، به محیط‌ها، به خاک‌ها، به صداها، به آدم‌ها. نمی‌شود مدام از خاکی به خاکی جابه‌جا شوند و شاداب بمانند، نمی‌شود دوستشان نداشت، نمی‌شود مراقبشان نبود. گل‌ها به قهری پژمرده می‌شوند و به نگاه و نوازشی جان می‌گیرند. اگر مسئولیت‌پذیر و عاشق نیستید، سرپرستی هیچ گلی را به عهده نگیرید! گل‌ها توجه و عشقی مدام می‌خواهند. درست مثل آدم‌ها.