کاش وقتی ابر غم به گلوی کوچکت می رسد، از یاد نبری شانه ای در کار نیست، و بهار است بپذیری همیشه قرار است در آغوش باد گریه کنی! زیرا رنج تنهاست و رنجور تنهاتر...