من تو زندگی هیچ وقت تسلیم نشدم، خسته چرا.. اما تسلیم نه، یه شبایی تا صبح اشک ریختم و خاطرات رو مرور کردم اما صبحش با لبخند بلند شدم و انگار نه انگار که اون آدم ديشب خودم بودم. کم آوردم ولی هرگز جا نزدم حتی وقتایی که می‌دونستم ممکنه تهش هیچی نباشه، ادامه دادم تا سرم پیش خودم بالا باشه، ادامه دادم تا اگه نشد به خودم بگم:  «فدای سرت، مهم اینه که تو تلاشت رو کردی!» تلاش کردم که وجودم رو رشد بدم، و خودم بی نیاز از هرکسی، حالم رو خوب کنم،  نه پشیمونم، نه افسوس میخورم، ناجی من همیشه خودم بودم و بس.