فقط نهایتا هفته اول...بعد دیگه مغزم نمیکشه...دپ میشم....حوصله خودمم ندارم....میدونی بدیش کجاس؟؟؟و کجاش میسوزونتت؟؟؟؟اونجا که بهت میگه نکنه با کسی هستی..؟و در حالی که تو خودت نمیدونی چه مرگته عذاب وجدان اینکه اونم داری با رفتارت اذیت میکننی،بیشتر زجر میکشی....من اینجوریم حالا شاید تو فرق کنی نمیدونم....و ربطی به پختگی هم نداره...واسه من دلیلش مقداریش به گذشته ای که داغونم کرد ربط داره و مقداریشم به اینکه در خدمت همه هستی جز خود بیچاره ات...

میدونم باور پذیر نیس ولی خیلی از روزا از خودم طلب بخشش میکنم که خیلی کم کنارش بودم....و دیگه کاریشم نمیشه کرد....روحمون خسته اس

کاش کمی خودخواه بودم....نمیدونم....واقعا نمیدونم

قصه نخور مثل شما زیادن یکی خود من !

دهه شصتی های مجرد که آدمای سالمی هستن کماکان این حس رو دارن .. البته توی خانوم ها قطعا بیشتره

خیلی مهربان بنظر میرسید

بله دقیقا همینطوره خیالت راحت تنها نیستی

به نظرم طبیعیه چون منم همین مدلی شدم یه روز عاشق یه روز فارغ سینوسی و فرکانسی

دقیقا …..متاسفانه من هم دچار چنین حسی هستم، الان مدت ۳ سال هم هست که سینگلم و هر دفعه سعی کردم وارد یک رابطه بشم قبل از اینکه به مرحله دیدار برسم ، منصرف میشم …..خیلی بده واقعا…..در صورتی که خیلی هم مشتاق هستم 😐😐😐

چه اشکالی داره به پختگی رسیدی