۴۲ سالمه یه پسر دارم که نزدیک ۲۰ ساله بشه و توی یه شهر دور دانشجوئه و یه دختر که نزدیک ۱۵ سالگیه. روز اول خودم پسرم رو تشویق کردم که موقع انتخاب رشته اصلا دانشگاه های شهر خودمون رو انتخاب نکنه میخواستم دور بشه و زندگی کردن رو یاد بگیره. بچه هام هر دوشون میخوان مهاجرت کنند خودم همیشه شعار میدادم که بچه ها وقتی بزرگ شدن میرن دنبال زندگیشون و قرار نیست تا همیشه کنار ما باشند ولی از همین الان دلم برای هر دوشون تنگ شده