غزل هر یو د خپلې برخې زندګي وکړو او بس راځئ په خپلو زړونو آبادي وکړو او بس د مات زړه د پیوند لپاره نشته چاره هیڅ څو چیغې به له درده آسماني وکړو او بس نه زه ها پخوانې یمه نه ته ها پخوانی ښه نه ده؟ چې روستۍ خدای پاماني وکړو او بس چې نه یې شته باور د خپل زړګي په انتخاب ګیله به څه له داسې لیوني وکړو؟ او بس رښتیا ده چې بدلېږي انسانان لکه موسم موسکا! راځه چې سیل د پسرلي وکړو او بس ——— موسکا نیازۍ