Ik heb dit al sinds mijn kindertijd. Als ik blij of enthousiast ben, kan ik iedereen de oren van het hoofd praten, maar als ik me somber, een beetje verdrietig of moe voel, lijkt het alsof ik al mijn energie aan het sparen ben. Soms denk ik dat ik misschien toch een niet-gediagnosticeerde autist ben of gewoon een weirdo. Maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben.