تو ندیدی؛ ولی من به خاطر آسیب هایی که بهم زدی جلوی مادرم تو خونه،توی خیابون بین عابر ها ،سر کلاس دانشگاه ،داخل اتوبوس کنار آدمای رندوم، تو بیمارستان به بهونه ی فوت مریضایی که حتی اسمشون رو بلد نبودم اشک ریختم. تو همون چیزی نیستی بودی که هر سری در جواب دلیل ناراحتیم به همه میگفتم و چقدر حس دلسوزی برای دختری دارم که زمانی عاشق تو بود و الان من مراقبشم...