یک قسمت خیلی خوب تو کتاب " بلندی های بادگیر " بود که میگفت: اون هیچوقت نمیفهمید که من چقدر دوستش داشته ام! نه به این خاطر که خوش قیافه هست یا نیست ، موضوع اصلا این چیزها نیست ، به این خاطر است که از خودم به خودم نزدیکتر است ! واین قشنگترین تعریفی آدمهای خوب زندگیمونه ، اونایی که خ بیشتر از خودمون ، ما رو بلدن !