Τα κάλαντα λοιπόν... Από μικρός περίμενα την ημέρα αυτή που θα μάζευα το χαρτζιλίκι για να αγοράσω κάποιο παιχνίδι. Ποτέ δε στεναχωρήθηκα για τους ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν χρήματα και μας έδιναν κάτι ψιλά, ακόμα και μια δραχμή ήταν αρκετή. Μια γιαγιά θυμάμαι μας είχε δώσει καραμέλες γιατί προφανώς δεν είχε χρήματα. Αυτό που με στεναχωρουσε ήταν όταν άνοιγαν τη πόρτα και μας έλεγαν "μας τα είπαν". Ένιωθα ένα είδος απόρριψης. Ανοίξτε τις πόρτες σας. Δώστε στα πιτσιρίκια ότι μπορείτε...🤍