موندم در این دنیایی که همه از غم از دست دادن و تنهایی می گویند، هیچ کدامشان حاضر نیست دست کس دیگری را بگیرد، حرف کس دیگری را بشنود آیا اشکال از خودمان نیست؟؟؟؟؟؟