«هوای گریه دارم، بهای شانه‌ات چند؟» غریب خانه هستم، صفای خانه‌ات چند؟ پرنده‌ای اسیرم، شکسته بال و زخمی بدون آب و دانه، بهـای دانه‌ات چند؟ محبتی ندیدم، من از کسی در این شهر صداقت و محبت، در ایـن زمانه‌ات چند؟ بهانه‌ای ندارم، برای دل سپردن بگو که نازنینم، نگاهِ عاشقانه‌ات چند؟ زخم فراوان به دل، دیده‌ام از این و آن همدم و هم‌صحبتِ، آهِ شبانه‌ات چند؟ حرف بزن تو از عشق، بگو به زیر باران همقدمِ بودنِ ، شانه به شانه‌ات چند؟ بغض گلوی مرا، شعر و غزل کم نکرد سنگ صبور من باش بگو ترانه‌ات چند؟