زمانیکه عزیزی را از دست میدیم یک بخش از وجودمان سر سختانه مقاومت می کند تا حقیقت را نپذیرد،در مقابل خودآگاهمان در جنگ است تا حقیقت را حالی اش کند. درگیری این دو بخش قدرتمند بدن از ما قربانی یی می سازد که ذره رمقی در وجودش نیست،انرژی مان را ته می کشد…تا جایی که بدنمان بر پا هایمان سنگینی می کند و پلک هایمان بر چشمهایمان.