حالا دنبال این بودم که به ٱتوپیا برسم. برای رسیدن اما، به یه چکمه آهنی یا یه کوله ی نایکی پر از پول احتیاج بود. برای منی که کوله ی پر از پول رو نداشتم، همون چکمه ی آهنی می موند. چکمه ای که باید پام می‌کردم و در مقابل هزینه مؤسسات، نمی شه ها و نمی تونی های اطرافیان و ... استفاده می کردم. برای منی که صفر تا صد کارم چه توی ایران و چه خارج از کشور رو خودم انجام دادم، درک کردن سختی راه برای بچه هایی که دغدغه ی رفتن داشتن و اون حمایت یا کیف پر از پول رو نداشتن، قابل درک تر و قابل احترام تر بود.