چون دشنه ای درید دلم را هزار بار انگشترِ نشانِ زنی که نداشتم بال و پرم شکست و به خاکسترم نشاند دیدار ناگهانِ زنی که نداشتم او دست را به دستِ حریفی نهاده بود بی جان شدم به جانِ زنی که نداشتم یک چاره بود و نیست بدین تلخکامی اَم : شیرینیِ دهانِ زنی که نداشتم آتش گرفت و سوخت دل و ، دیده ام گریست در پیشِ دیدگانِ زنی که نداشتم آه از دمی که می بَرَدَم قایقِ خیال تا شطّ ِ گیسوانِ زنی که نداشتم (فیّاض) را به گوشه ی عُزلت کشانده است این بازیِ نهانِ زنی که نداشتم            فیّاض دیوان بگی