الن دوباتن میگه: «تا کسی ما را ندیده باشد، ما وجود نداریم. نمی‌توانیم به خوبی حرف بزنیم، مگر اینکه کسی باشد که به حرف‌هامان گوش بدهد. خلاصه اینکه ما کاملا زنده نیستیم، مگر اینکه کسی ما را دوست داشته باشد.»