چه جمله‌ی عمیق و لطیفی… گاهی که درونت خسته است، وقتی که روحت به هزار زخم ناپیدا آلوده شده، یادت باشد که خودت اولین و آخرین پناهگاه خودتی. دست‌های خودت را بگیر، به خودت آغوش بده، بگذار آن نسخه‌ی غمگین و شکسته‌ات بفهمد که هنوز هم برایش می‌جنگی، هنوز هم کنارش هستی… هیچ‌کس به اندازه‌ی خودت نمی‌تواند مرهم باشه، پس برای خودت، مهربان‌ترین باش…