ولی مطمعنم پیر بشم، از این پیر سرحال و باحالا نمی‌شم. یه گوشه می‌شینم حسرت جوونیم رو می‌خورم و زیر لب زمزمه می‌کنم: “مرا پیشتر قیرگون بود موی” و زار زار گریه می‌کنم.