توی بچگی همیشه کم توقع بودم و خیلی بزرگانه رفتار میکردم.خانوادم همیشه تعریف میکنن بچه که بودم یه خانمی خورده بهم و هردو افتادیم.من اول بلند شدم و دست خانمو گرفتم و بلندش کردم.شاید3تا4سالم بوده.اون موقع خانوادم بهم افتخار کردن ولی الان اوضاع فرق کرده! مثلا توی المپیاد زیست نفر اول شدمو وقتی به شوخی گفتم باید بهم شیرینی بدین خندیدن و گفتن مگه چیکار کردی؟وظیفته.و ریشه ی همه ی اینا همون فهمیده و کافی بودنِ توی بچگیم بود.همون مستقل بودن و من عادت کردم همیشه احترام بزارم،خوب رفتار کنم و کم توقع باشم…