درزمستانی سردوطاقت فرسابدون لباس مناسب درکوهی بی نام ونشان ره گم کرده بودم انگاه که امیدی ازلمس تیغ افتابی هرچندکم سو نیافتم نشانه دلگرمی تورادیدم وتصمیم گرفتم بادویدن به سویت خودرا گرم وزنده نگه دارم زیرا تورامهربان فرهیخته یافتم که بی منت راهنمای ام میکنی تابه مسیرامیدعشق برسم شاید ذره ای ازغم درونم کاسته شود_همین_ایین